‘Eğer biz yapmazsak kim yapacak?’

Yurt içi veya yurt dışındaki herhangi bir afet anında, hayat kurtarmak ve yaralıların acil sağlık ihtiyaçlarına cevap vermek amacıyla olay bölgesine hızla ulaşan, medikal müdahalelerde bulunan ve kazazedeleri en uygun sağlık kuruluşlarına sevk eden profesyonellerden oluşan özel bir ekip var: UMKE gönüllüleri. Bu gönüllüler, sağlık alanında uzmanlık eğitimi almış, özellikle acil tıbbi müdahale, ilk yardım ve afet yönetimi konularında donanımlı sağlık personellerinden oluşuyor. Doktorlar, hemşireler, acil tıp teknisyenleri ve diğer sağlık çalışanları, bu kritik görevlerde bir araya gelerek, insanların hayatını kurtarmak için gece gündüz çalışıyorlar.

‘Dayanışma insanı ayakta tutuyor’ diyen Abdullah Taşçı, 36 yaşında bir acil tıp uzmanı. 2016 yılından beri bu ailenin bir parçasıyım. Afet bölgelerinde insanlara ulaşabilmenin ve onlara sağlık hizmeti sunmanın hem mesleki hem de insani görevimiz olduğunu düşünüyorum. Bugüne kadar Bahar Kalkanı Harekatı kapsamında Suriye sınırında, Kahramanmaraş depremlerinde ve sahra hastanesinde görev aldım. Depremzede birine yardım ederken, bazen ona kendi yakınınızmış gibi hissettiğiniz oluyor. Bu mesleğin en zor yanlarından biri, afet ve savaş riski olan bölgelerde görev yaparken ailelerimizin kaygılı bekleyişi. Olay yerinde yaşanan belirsizlik ve zaman baskısı, fiziksel ve ruhsal olarak sizi sınar. Ama UMKE’de dayanışma ruhu çok kuvvetlidir; bu, insanı ayakta tutan en önemli gücüdür.

İnsanların Umut Dolu Gözleri

Gülfer Özkan, 30 yaşında bir hemşire. 2019 yılında UMKE gönüllüsü olarak göreve başladım. İstanbul’da toplumsal olaylar ve 6 Şubat depremlerinde görev aldım. Deprem bölgesindeyken, iki küçük çocuk çadırımıza geldi. Ablaları, kardeşlerinin öksürdüğünü ve ilaç almak istediklerini söyledi. O an onları ailesinin yanına götüremediğimiz için içimiz burkuldu. Ablaları, bir gecede büyümüş, içinde büyük bir sorumluluk taşıyan genç kızlardı. Çocuklara, “Aileniz nerede?” diye soramadım, çünkü bilmiyorduk. Ama onlara yardım etmek istediler ve biz de elimizden geleni yaptık. Ertesi gün, yanımıza gelip teşekkür ettiler; küçük bedenlerindeki büyük yürekleriyle bize sarıldılar. Bu tür küçük dokunuşlar, afetin acı gerçekleri arasında bize güç veriyor. Çocukların, umutsuzluk ve çaresizlik içinde bile olsa gülen yüzleri, yaşadığımız zorluklarda moral kaynağı oluyor.

Enkazda Umut Ararken

Hasan Sağlam, 44 yaşında, acil tıp teknisyeni. Yaklaşık 13 yıldır UMKE gönüllüsü olarak görev yapıyorum. Son bir yıldır İstanbul Avrupa UMKE operasyon sorumluluğunu üstleniyorum. Elazığ, Van ve Hatay gibi deprem bölgelerinin yanı sıra Libya’daki sel felaketinde, Zeytin Dalı, Barış Pınarı ve Bahar Kalkanı operasyonlarında, İstanbul’daki yangın ve sel olaylarında aktif rol aldım. Hatay depreminde, bir kadını enkazdan çıkarma sürecimiz, hafızamdan silinmeyecek anlardan biri. Sürekli “Zeynebimin kokusu geliyor” diyordu. Kızları Zeynep ve diğer iki çocuğu, ne yazık ki, hayatını kaybetmişti. Bu olay, bizim için büyük bir acı ve ders oldu; gördüğümüz ve yaşadığımız zorluklar, insana derin bir dayanıklılık kazandırıyor. Allah güç veriyor, çünkü bu tamamen gönüllülük işi ve her görev, insanı biraz daha güçlendiren bir deneyim oluyor.

İçimizdeki Gücü Bulmak

Hikmet Tekin, 45 yaşında, hemşire. 2011’den beri UMKE gönüllüsü olarak hizmet veriyorum. Afrika’da Nijer’de gönüllü olarak bulunmuştum. Bu mesleğe sevgiyle bağlandım; çünkü yardım etmek, içimdeki en büyük tutkularımdan biri. İstanbul’da Beykoz’daki fabrika yangını, Kastamonu sel felaketi ve çeşitli depremler sırasında görev aldım. En çok etkilendiğim olay ise Hatay depremi oldu. Özellikle bebekler ve gençler söz konusu olunca, duygularım daha da yoğunlaşıyor. Bazı durumlar karşısında çaresizlik içinde kalıyoruz; battaniye yok diye, onları sıcak tutmak adına kendi giysilerimizi kullanıyoruz. Hatay’dan sonra kendime gelmekte zorlandım, ama içimdeki güç ve inanç sayesinde, “Elimizden geleni yaptık ve yapmaya devam edeceğiz” diyebiliyorum. Ailemiz bazen “Memleketin hepsini sen mi kurtaracaksın?” diye espri yapıyor; ama biz, yardım etmenin ve insanlara ulaşmanın önemini çok iyi biliyoruz. Görev anında soğukkanlılık ve disiplin en büyük silahlarımız, sonrası ise, oturup ağlamaktan ve duygularımızla baş etmeye çalışmaktan ibaret. Ama bu süreçte, insanların hayatına dokunmak ve onların yüzlerindeki umut ışığını görmek, bizim en büyük motivasyon kaynağımızdır.

Mesleğin Anlamı

Mehmet Masum Kaya, 47 yaşında, ambulans şoförü. Kasım 2015’ten beri UMKE’deyim; daha önce 112 ambulans şoförü olarak hizmet verdim. Amacım, deprem, yangın ve sel gibi afetlerde, insanlara daha etkili ve hızlı yardım götürmek. Hatay’da geçirdiğim 25 gün, bana mesleğin ne kadar değerli olduğunu bir kez daha gösterdi. Vatandaşlar, yaralıları kendi araçlarıyla getiriyordu; ambulanslar yetmediğinde, biz organize olup müdahale ediyorduk. Bazı aileler, eşiyle çocuklarını aynı torbaya koyarak, onların yaşam mücadelesine ortak oluyordu. Bu gibi anlar, ruhumuzu derinden etkiliyor; ama yine de ayakta kalmak ve yardım etmek zorundayız çünkü, yardım bekleyen başka insanlar var. Her bir görev, bizlere insan olmanın gerçek anlamını yeniden hatırlatıyor ve bu mesleğin, hayatımıza kazandırdığı derin sorumluluk duygusunu pekiştiriyor.

En Özel Anlar ve İnsanlık Durumu

Nuri Özgül, 32 yaşında, acil tıp teknisyeni. 2018’den beri UMKE gönüllüsü olarak aktif görev yapıyorum. Kastamonu sel felaketinde, Kahramanmaraş depremlerinde ve COVID-19 pandemi döneminde birçok önemli olaya tanıklık ettik. En unutulmaz anlardan biri, Kastamonu’da, apartmanın birinci katında mahsur kalan engelli bir vatandaşın kurtarılmasıydı. Sel başlamadan önce, çaresiz ve yalnız kalan amcamızın durumu, bu mesleğin ne kadar insani ve zor olduğunu gösteriyor. Polis ve arama kurtarma ekipleriyle birlikte, balçık ve enkaz arasında, yaşlı ve engelli vatandaşımızı kurtarmak için büyük çaba sarf ettik. Bu süreçte, insanların yaşam mücadelesi ve dayanışma ruhu, bizlere güç veriyor. Bir başka unutulmaz an ise, küçük bir kız çocuğunun, muz istediği an. Hasta yakınlarına, çocuklara ve yaşlılara ulaşmak, onların yüzlerindeki tebessüm ve minnettarlık, bu mesleğin en büyük ödülü haline geliyor. Afetlerde, psikososyal eğitimlerimiz ve dayanışma ruhumuz sayesinde, yaşadığımız zorlukların üstesinden gelmeye çalışıyoruz. Her seferinde, insan olmanın ve yardım etmenin anlamını daha iyi kavrıyoruz.