ABD’NİN Nükleer Gerilimi ve Hollywood’un Yansıması: ‘A House of Dynamite’ Üzerine Analiz

Son zamanlarda ABD’de gündemi meşgul eden tartışmalardan biri, Netflix platformunda yayımlanan “A House of Dynamite” filminin Amerikan imajına yaptığı etkiler üzerine. Bu yapım, ‘dünyayı kurtaran Amerikan Rüyası’ algısını sarsmakla kalmayıp, savunma politikalarıyla ilgili ciddi soruları da gündeme getiriyor. Pentagon’un bu filme tepkisinin temelinde ise, filmin ABD’nin savunma sistemlerini ve askeri gücünü olumsuz olarak tasvir etmesi yatıyor.

Yine de, bu yapıtın detaylarına geçmeden önce, filmin temel konusu ve mesajları üzerine biraz durmakta fayda var. Filmin odak noktası, Chicago’ya saldıran nükleer bir füzenin imha edilmesine dair yaşananları anlatırken, aynı zamanda modern savaş teknolojisinin sınırlarını ve uygulamalarını gözler önüne seriyor. Aniden radar ekranlarına giren bir füzenin durdurulması için acil kararlar alınması gerekir. Güçlü teknolojilere rağmen, mücadele başarısız olur ve bu durum, ABD’nin kendisini savunamadığı inancını sarsar. Bu, Hollywood filmlerinde sık rastlanan bir temanın tersine, ‚dünyanın savunmasız hale geldiği’’ mesajını veriyor.

Filmin temel mesajı ve Hollywood’un ABD imajı

Hollywood, ve özellikle dijital mecralar, uzun zamandır ABD’yi yenilmez güç olarak gösterir. Bu algı, izleyiciye güçlü ve çözümsüz bir Amerikan rüyası inşası sağlar. Fakat, bu filmde görülen tablo, aksine, ABD’nin askeri ve teknolojik olarak da ne kadar kırılgan olabileceğini gösteriyor. Yönetmen, bu durumu ‘politik ve gerçeklik farkındalığını artırmak’ amacıyla yaptığı açıklamalarla da destekliyor. Ancak, Pentagon’un ‘Gerçekleri yansıtmıyor’ açıklaması, aslında bu yapımın Amerikan askeri gücü ve savunma sistemlerine yenilmez gözüyle bakılmasını sorgular hale getiriyor.

Yönetmen Catherine Bigelow’un önceki eserleri de çoğunlukla ABD askerlerini konu ediyordu. Bu filmler, ABD milliyetçiliği ile antimilitarist düşünceleri harmanlama özelliği taşır. Bu nedenle, bu film de farklı bir perspektif sunarken, yine ülkesinin askeri gücünü ön plana çıkarıyor. Fakat burada dikkate alınması gereken, filmde temsil edilen ülkelerin ‘düşman’ olarak gösterilmesi ve ABD’nin bu düşmanlara karşı eli kolu bağlı kalmasıdır. Bu durum, tamamen Hollywood’un idealize edilen Amerikan imajına karşı bir eleştirel bakış sunar.

Filmin sonunda ise, izleyicinin ne olacağını tam anlaması zor olacak şekilde, olayların sonucuna dair net bir bilgi bırakılmamış. Üç farklı karakter ve mekan üzerinden anlatılan 18 dakikalık olayların sonunda, çözüm üretmek yerine, belirsizlik tercih edilmiş. Bu tercih, filmin anlatım bütünlüğüne zarar verirken, izleyicinin tatmin olmasını engelliyor. Ayrıca, farklı gözlerden anlatılan sahnelerdeki diyalogların fazlalığı, hikayenin akışını zorlaştırıyor ve bazı eleştirilere neden oluyor.

Sonuç olarak, “A House of Dynamite”, Bigelow’un diğer filmlerinde olduğu gibi, antimilitarist ve teknolojik eleştirilerin yanı sıra, Amerikan rüyasının gölgesinde kalan bir gerçekliği gözler önüne seriyor. ABD’nin askeri ve teknolojik gücünün, gerçekte ne kadar kırılgan olabileceğine dair çarpıcı bir örnek sunuyor. Ancak, filmdeki son sahnelerin belirsizliği ve anlatım biçimi, izleyiciyi memnun etmekten uzak kalıyor ve eleştirilere yol açıyor.