‘Alkışsız, sahnesiz çalışan, sessiz bir kahraman’

Bayram Eren Arslan, hayatını doğa ve insan sevgisiyle yoğurmuş genç bir kahramandı. Eskişehir’le Afyonkarahisar arasında çıkan büyük yangında, alevlerin ve dumanın içinde hayatını kaybeden 24 kişilik karma ekibin parçasıydı. Bu ekipte en genç isimlerden biri olan Bayram Eren, sadece 23 yaşındaydı. Onun hikayesi, hayallerle dolu, cesaret ve fedakârlıkla örülü bir yaşamın canlı bir örneğidir. Ailesinden aldığı güçlü değerlerle, gökyüzü ve doğa sevgisiyle büyümüş, genç yaşta gönüllü çalışmalara başlamıştı.

Çocukken hayali pilot olmaktı, gökyüzüne olan tutkusuyla büyümüştü. Uçaklar, planörler, yamaç paraşütleri ve drone’lar onun dünyasının kapılarını aralıyordu. Ancak onun en büyük arzusu yalnızca kendi hayallerini gerçekleştirmek değildi; başkalarının da hayatına dokunmak istiyordu. Özellikle çocuklara olan sevgisi ve ilgisi büyüktü. Okullarda yaptığı ziyaretlerde minik ellerle model uçaklar verir, onlara gökyüzünün sonsuzluğunu anlatırdı. Bu tutku, onun toplumda sevilen ve saygı duyulan bir isim haline gelmesini sağladı.

Enkazda Sabahladı

Doğaya ve insana olan sevgiyle yanıp tutuşan Eren, sadece doğayı ve hayvanları değil, insanların da hayatını önemsiyordu. Deprem, yangın veya sel gibi felaketlerde televizyon başında oturmamak, yaşananlara üzülüp sonra hayatına devam etmemek onun en büyük özelliklerindendi. ‘Belki bir canı da ben kurtarabilirim’ diyerek hemen harekete geçti. AKUT gönüllüsü olarak yüzlerce afette görev aldı. Bolu’da kaybolan keçiyi günlerce dağlarda aradı, Çubuk’taki kayıp kişiyi bulmak için çaba sarf etti. Susuz kalan güvercinlere su verdi, yaralı kuşlara yardım etti. Bayram Eren, bu ülkenin binlerce gönüllüsünden sadece biri, ama onun farkı, yaptığı hizmetlerin büyük bir özveri ve samimiyetle gerçekleşmesiydi.

23 Temmuz’da çıkan orman yangınında da arkadaşlarıyla birlikte alevlere karşı durdu. Gözlerini bile kırpmadan, ağaçlar yanarken, kuşlar kaçışırken, toprak çığlık atarken, canları kurtarmak için mücadele ettiler. Alevlerin arasında kaldılar ve nefesleri tükendiği o karanlık mağaraya sığındılar. Orada, o gece, hayatları sonsuza dek değişti. Eren ve arkadaşları, Türkiye’nin en karanlık gecesinde, sessizce ama onurlu bir şekilde aramızdan ayrıldı. Onun ardında, cesaret ve fedakarlık dolu bir miras bıraktı.

Ateşe Koştu

23 yaş… Bazıları için hayatın başlangıcıdır, bazıları için ise ilk adımı atmanın yaşıdır. Ama bazı insanlar vardır, yaşadıkları yıllarla değil, yaşattıklarıyla anılırlar. Bayram Eren de tam olarak böyle bir insandı. Genç yaşına rağmen, geride büyük bir cesaret, fedakârlık ve insanlık dersi bırakarak, hepimizin yüreğinde yer etti.

Eren, kız kardeşi Defne ve babası Gürsel Arslan ile birlikte.

Hep Önde O Giderdi

Gürsel Arslan, oğlunun vefatını anlatırken gözleri dolar ve der ki, “Yaklaşık 10 yıldır AKUT’a gidiyordu. Depremzede ve yangın bölgelerinde hep en önde o vardı. Birçok sefer, depreme ve felaketlere katıldı, hatta 1,5 ay boyunca orada kaldı. Gelişinde elleri mosmordu, tırnakları yok olmuştu. ‘Oğlum, gitme’ dedim, ama o inatla tekrar gitti. Bir baba olarak gurur duyuyorum. 23 yaşını dolu dolu geçirdi; yardım etmek, ülkesine hizmet etmek onun en büyük anlamıydı. Motoru vardı, kaza yapar diye sattırdık. Şimdi ise, onun adını yaşatmak ve onun değerlerini gelecek nesillere aktarmak istiyorum.”

Kız kardeşi Defne ise, büyük bir gurur ve hüzünle, “Niye ağlıyorsunuz? Abim o kadar insanı, hayvanı, doğayı kurtardı ki… O, cennetlik, şehit oldu” diyerek, onun ne kadar büyük bir sevgi ve fedakârlıkla yaşadığını vurguluyor.

Söyleyemedim, Söyleyemezdim

Türkiye’yi yasa boğan o kara gece. Gürsel Arslan, saat 22.00’de telefonunu aldı. Şehir dışındaydı ve oğlunun yangına gittiğini öğrendiğinde yıkılmıştı. “Fevzi, Eren Afyonkarahisar’daki yangına gitti, ulaşamıyorum. Bir bakar mısın?” dedi. O an, içi burkuldu, bir şeylerin ters gittiğini hissetti. Birkaç telefon görüşmesinin ardından, 10 kişilik acı listede Eren’in de olduğunu öğrendi. Boğazı düğümlenmiş, kelimeleri yutulmuştu. Bir baba, bu haberi ilk kendisi vermek istiyordu ama dilini tutmuştu. “Seni almaya geliyorlar, Afyon’a gitmen gerekiyor” diyebildi sadece. Yıllarca birlikte çalıştığı, çocukluk arkadaşını ve onun cesaretini düşündükçe, içi yanıyordu. Bu acı ve üzüntüyle, onun anısını yaşatmak ve onun değerlerini gelecek nesillere aktarmak en büyük dileğiydi.